Wat aan de tentoonstelling IJsseladressen het meest opvalt, is de vrijwel tegengestelde manier van werken van beide schilders. De realistische werkstukken van Pauline en de los en beweeglijk geschilderde doeken van Marjolein hangen naast elkaar en roepen vragen op en niet alleen bij het publiek. Ook de beide schilders blijven nieuwsgierig naar wat zich in het hoofd van de ander afspeelt en hoe zij met het schilderen omgaat.